Anton Heyboer: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
FotoDutch (overleg | bijdragen)
FotoDutch (overleg | bijdragen)
nieuw citaat, 1962-63
Regel 68:
{{Citaat
| tekst = Ik ben steeds bezig aan één groot werkstuk, waar ik telkens bepaalde stukjes van uitzoek. Af en toe behandel ik het hele plan, maar meestal een klein stukje. Het heeft iets van laboratoriumwerk. Ik ben benieuwd geraakt naar de uitkomst. Die weet ik niet, of wel, maar in veel te abstracte taal. Ik moet de bedoeling uitdrukken in de gebruikelijke taal. ’t Is al een stuk verstaanbaarder geworden.
| bron = {{aut|W. Woltz}}, ''De Heyboer van Den Ilp’Ilp', in ''Algemeen Handelsblad’’Handelsblad'', 15 december 1962
| aangehaald = {{aut|Bert Nijmeijer}}, ''Heyboer, een biografische speurtocht'', Nijgh & Van Ditmar, 2012, pp. 193-194; {{ISBN|978-90-388-9626-7}}
| opmerking = Heyboer beschrijft zijn maken van kunst door de jaren heen als een totaal werkstuk, waarbij hij zich op het moment focuste op een klein onderdeel daarvan, met een ets. Kort voor dit interview had hij bewust Amsterdam verlaten en zich met Maria in Den Ilp gevestigd
Regel 75:
{{Citaat
| tekst = Begrijp je dat? Je begrijpt zeker al dat ik geen kunst maak?! Het is een filosofie [..] dit is het mannelijke, die punt [hij wees hem aan] is het vrouwelijke, de projectie van het mannelijke is de jaloezie, de projectie van het vrouwelijke is de onschuld
| bron = {{aut|W. Woltz}}, ''De Heyboer van Den Ilp’Ilp', in ''Algemeen Handelsblad’’Handelsblad'', 15 december 1962
| aangehaald = {{aut|Bert Nijmeijer}}, ''Heyboer, een biografische speurtocht'', Nijgh & Van Ditmar, 2012, p. 195; {{ISBN|978-90-388-9626-7}}
| opmerking = Heyboer had zijn ‘Systeem’ op vellen gezet voor het interview en las het W. Woltz buiten voor en wees het hem aan. Over de wetten, de creatie, het systeem zelf, etc...
}}
 
{{Citaat
| tekst = Ik begrijp mijn honden beter dan mijn buren. Honden zijn creatiever, want ze zijn aktief levend en dat is creatief. Tussen een artiest en het wezenlijke van het leven mag niets anders bestaan. Daarom kan een artiest leven op het niveau van een dier – wat de zuiverste vorm van leven is.
| bron = {{aut|W. Woltz}}, 'Anton Heyboer, leven als de honden', 1962-63
| aangehaald = {{aut|Bert Nijmeijer}}, ''Heyboer, een biografische speurtocht'', Nijgh & Van Ditmar, 2012, p. 191; {{ISBN|978-90-388-9626-7}}
| opmerking = Heyboer legt hier een directe relatie tussen creativiteit en dier-zijn. Hij en zijn vrouwen in Den Ilp leefden samen met een groeiende groep honden, al vanaf 1962. Eerst vooral Deense doggen, later Duitse herders; ze zijn op veel foto's te zien
}}