Moeder Teresa: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 135:
* Ik werkte een week undercover in Moeder Teresa's vlaggenschip tehuis voor gehandicapte jongens en meisjes om Moeder Teresa's nalatenschap vast te leggen, een speciaal verslag voor Five News dat eerder deze maand is uitgezonden. Ik huiverde bij de ruwe behandeling door een aantal van de full-time medewerkers en missie zusters. Ik zag kinderen met hun mond gedwongen opengesperd medicijnen gegeven worden, hun handen flapperend in paniek als een zichtbare getuigenis van de pijn die ze leden. Kleine baby's werden vastgebonden met doeken rond etenstijd. Ruwe handen rukten hoofden in positie voor het voeden. Sommige van de kinderen kokhalsden en hoestten, zo gehaast propten medewerkers voedsel in hun mond. Jongens en meisjes werden achtergelaten op open toiletten tot 20 minuten per keer. In elkaar gezakt, onverzorgd, sommige kwijlden, sommigen slapend, ze waren een triest gezicht. Hun behandeling was een belediging voor hun waardigheid, en gevaarlijk onhygiënisch. Vrijwilligers (uit Italië, Zweden, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk) deden hun best hen te wiegen en de kinderen die zich hadden vervuild te wassen. Maar er waren geen luiers, alleen koud water. Zeep en desinfectans waren schaars. Werknemers spoelden bedden met vuil water en vuile doeken af. Eten werd bereid op de vloer in de gang. Een senior medewerker mengde medicijnen met haar handen. Sommigen deden hun best om liefde en genegenheid te geven, ten minste een deel van de tijd. Maar voor het grootste deel was de zorg die de kinderen ontvingen
''I worked undercover for a week in Mother Teresa's flagship home for disabled boys and girls to record Mother Teresa's Legacy, a special report for Five News broadcast earlier this month. I winced at the rough handling by some of the full-time staff and Missionary sisters. I saw children with their mouths gagged open to be given medicine, their hands flaying in distress, visible testimony to the pain they were in. Tiny babies were bound with cloths at feeding time. Rough hands wrenched heads into position for feeding. Some of the children retched and coughed as rushed staff crammed food into their mouths. Boys and girls were abandoned on open toilets for up to 20 minutes at a time. Slumped, untended, some dribbling, some sleeping, they were a pathetic sight. Their treatment was an affront to their dignity, and dangerously unhygienic. Volunteers (from Italy, Sweden, the United States and the UK) did their best to cradle and wash the children who had soiled themselves. But there were no nappies, and only cold water. Soap and disinfectant were in short supply. Workers washed down beds with dirty water and dirty cloths. Food was prepared on the floor in the corridor. A senior member of staff mixed medicine with her hands. Some did their best to give love and affection - at least some of the time. But, for the most part, the care the children received was inept, unprofessional and, in some cases, rough and dangerous. They seem to be warehousing people rather than caring for them.''
| |||